Kalendarz ekonomiczny to rodzaj pamiętnika, w którym zapisywane są wszystkie najważniejsze wydarzenia gospodarcze, a także niektóre wydarzenia polityczne, które mogą mieć wpływ na kursy walut. Ten kalendarz finansowy pozwala nam znać z wyprzedzeniem daty kolejnych wpływowych wydarzeń, co pozwala nam przewidzieć wpływ ujawnionych informacji, a tym samym przewidzieć trendy wzrostowe lub odwrócenie trendu. Dlatego zdecydowanie zaleca się uważne śledzenie tego kalendarza, aby zobaczyć najlepsze przyszłe możliwości.

Kalendarz ekonomiczny obejmuje następujące wydarzenia: Zmiany: Większość inwestorów śledzi te wydarzenia i dlatego ma silny wpływ na trendy giełdowe. Walne Zgromadzenia: Mogą zainicjować poważną zmianę w polityce firmy i podnieść lub obniżyć cenę akcji. Daty wprowadzenia nowych produktów lub usług: często dają możliwość zdobycia na giełdzie. Inne mniejsze, ale równie imponujące wydarzenia można zaznaczyć w kalendarzu.

Co najważniejsze, euro stało się oficjalną walutą europejską waluta. Po drugie, w wielu krajach europejskich bezrobocie zostało zredukowane, w niektórych przypadkach nawet spektakularnie.
Po trzecie, nauka makroekonomiczna poczyniła postępy, poszerzając i pogłębiając naszą wiedzę o funkcjonowaniu gospodarki. Wreszcie pojawiło się kilka nowych podręczników z międzynarodowym przeglądem, takim jak nasz. Wraz z przyjaznymi komentarzami i sugestiami, które otrzymaliśmy zarówno od kolegów, jak i studentów, ta zdrowa dawka krytyki i konkurencja podwoiła nasze wysiłki na rzecz poprawy oferta z tej strony Atlantyku. A wynik? Wynik to nowy podręcznik, który zachował najlepsze cechy z jego drugiej edycji, ale z dużą liczbą innowacji: osiem rozdziałów zostało całkowicie przepisanych lub gruntownie przerobionych, podczas gdy wiele innych rozdziałów przeszło gruntowna krytyczna rewizja.

Przyszło euro

To naturalne, że europejski podręcznik umieści euro ze wszystkimi jego przejawami w centrum badań i właśnie to zrobiliśmy! Ten kluczowy krok w do procesu rozszerzania i pogłębiania więzi między krajami europejskimi zainspirował nas do całkowitej zmiany tekstu w wielu miejscach, a także do przeprowadzenia wielu drobne poprawki:

Rozdział dotyczący polityki pieniężnej został całkowicie przerobiony. Teraz wyświetla cele i
procedury stosowane przez Europejski Bank Centralny, nie zapominając o dobrej staruszce z ulicy
Threadneedle (oczywiście Threadneedle Street odnosi się do brytyjskiego banku centralnego, Banku Anglii), który odmłodzony i wydaje się przeżywać nowe wcielenie.

We wcześniejszych wydaniach kurs waluty wyrażaliśmy w konwencji europejskiej (tak jak na kontynencie,
na przykład mówiąc ilu Niemców w Niemczech znaczki za 1 dolara), podczas gdy w Wielkiej Brytanii obowiązywała konwencja brytyjska (np. w Wielkiej Brytanii mówi się) ile dolarów dostajesz za 1 funt). Jak w wielu formalnych tekstach ekonomicznych, z których korzystaliśmy Europejskiej Konwencji, aczkolwiek z pewnym dyskomfortem. Teraz, kiedy wszyscy posługują się konwencją brytyjską dla euro, wyzwanie przejścia było zbyt duże, a teraz zarówno funt, jak i euro wyrażone w tej samej konwencji. Co więcej, teraz możemy cieszyć się tą przewagą, którą wyraża się uznanie poprzez „wzrost” kursu zamiast spadku, jak ma to miejsce w przypadku kursu europejskiego

Konwencja miała miejsce. Koszt przyjęcia tej zmiany polega na tym, że większość z nas, którzy są przyzwyczajeni do starej, będzie konwencja — i przy okazji przyzwyczaiła do tego swoich uczniów —
muszą dostosować się do tej zmiany. Na początku na pewno będzie nieprzyjemnie; bardzo jak jakaś starsza pani, która nie radzą sobie z euro, starsi nauczyciele będą musieli się dostosować, ale im szybciej, tym lepiej.

Kurs walutowy w Europie i Europejskim Systemie Walutowym został obniżony. Kluczowe cechy Europejskiej Unii Walutowej przedstawiamy w rozdziale 20, w którym zajmujemy się globalnymi
przez budowę międzynarodowego systemu monetarnego.

Nowa wiedza | Nowe osiągnięcia i nowe badania stale prowadzą do przekształcanie naszego pola badań, podczas gdy nauczyciele muszą stale się dostosowywać. Trzecia edycja odzwierciedla wiele z tych zmian i zapewnia nauczycielom nowoczesne podejście do makroekonomii i klucza trendy w Europie.

Sukces, który kilka krajów osiągnęło w obniżaniu poziomu stopa bezrobocia jest prawdziwym błogosławieństwem, które zapewnia ekonomistom lepsze zrozumienie działania rynków pracy. Niektóre pomysły okazały się błędne, podczas gdy inne okazały się otrzymał potwierdzenie. Nasz rozdział o rynku pracy, obecnie Rozdział 4, dobrze zdał egzamin. Chociaż sama struktura pozostała taka sama, wiele ważnych szczegółów i danych zostało zaktualizowanych nowe przykłady.

Reakcje popytu na zmiany cen i dochodów

Aby podjąć rozsądną decyzję cenową, należy przeprowadzić badania empiryczne
w celu określenia elastyczności cenowej popytu na określone dobro.
Popyt ten zależy również od cen innych podobnych towarów.
Mieszana elastyczność popytu mierzy reakcję popytu na jedno dobro na zmiany ceny powiązanego dobra

Dochodowa elastyczność popytu mierzy związek między zmianami poziomu dochodów społeczeństwa

POWOLNA REAKCJA NA ZMIANY CEN

Opadająca krzywa popytu oznacza, że ​​gdy cena towaru spada, popyt rośnie.
Jak możemy zmierzyć reakcję ilości popytu na zmianę ceny dobra?
Jedną z oczywistych miar jest nachylenie krzywej popytu. Obniżenie ceny konkretnego
produktu, takiego jak bilety na piłkę nożną, o 1 dolara za każdym razem zwiększa liczbę
sprzedanych biletów o, powiedzmy, 8000. Ale jeśli chcesz porównać reakcję sprzedaży biletów na
mecze piłkarskie na zmianę ceny z odpowiednią reakcją popytu na samochody. Oczywiście zmiana ceny o 1 USD na jest śmieszną kwotą dla kupujących samochody i na pewno nie wpłynie na duże zakupy
samochodów. Najlepszym rozwiązaniem jest analiza zmian procentowych.

Powinniśmy pomyśleć o wpływie 1% obniżki cen na popyt na samochody i bilety.
Cenowa elastyczność popytu jest stosunkiem względnej zmiany wymaganej ilości określonego dobra do względnej zmiany jego ceny.

Jeżeli wzrost ceny o 1% zmniejsza ilość popytu o 2%, to cenowa elastyczność popytu wynosi -2.
(Kwota roszczenia 2% i jeśli ta kwota się zmniejszy, wyrażamy ją dzieląc przez -2%,
1%, więc otrzymujemy -2). Ponieważ krzywa popytu jest nachylona ujemnie, elastyczność cenowa
jest z konieczności liczbą ujemną.

Kiedy elastyczność popytu staje się bardzo ujemna, mówimy o wysokiej elastyczności.
Popyt jest wtedy bardzo wrażliwy na zmiany cen. A jeśli elastyczność jest wyrażona jako mała liczba ujemna, popyt jest względnie niewrażliwy na zmiany cen. Wtedy elastyczność popytu jest niska.
Zatem pojęcia te odnoszą się do wartości elastyczności bez jej znaku ujemnego. Ale większość elastyczności cenowej zmienia się, gdy poruszasz się wzdłuż krzywej popytu, w której wyższe ceny są bardziej elastyczne, a niższe są mniej

Jednakże, jeśli funkcja popytu nie jest prosta,

lecz zakrzywiona, wtedy zmiana popytu najbardziej różni się dla cen rosnących i spadających. Jeżeli elastyczność popytu jest równa -1, to mówi się, że elastyczność popytu wynosi jednostki.

Często mówi się, że niektóre dobra charakteryzują się wysoką lub niską elastycznością popytu.
Na przykład popyt na ropę jest nieelastyczny cenowo. Determinanty elastyczności cenowej
Co decyduje o tym, czy elastyczność cenowa popytu jest wysoka czy niska? Odpowiedzi można znaleźć w analizie gustów klientów. Najważniejszym czynnikiem jest łatwość zastąpienia tego elementu innym podobnym elementem.

Przykłady elastyczności cenowej

Na przykład usługi takie jak fryzjer, teatr czy sauna wykazują równie wysoki stopień elastyczności.
Na przykład popyt na niektóre towary, takie jak produkty mleczne, jest bardzo nieelastyczny.
Wykorzystanie elastyczności cenowej. Cenowa elastyczność popytu jest kategorią użyteczną, np. obliczyć, o ile zostanie podniesiona cena, aby wyeliminować nadmierny popyt lub o ile zostanie obniżona, aby wyeliminować nadwyżkę podaży. Na przykład w rolnictwie mogą występować naprzemiennie lata nieurodzaju i obfitych zbiorów. Popyt na produkty rolne jest nieelastyczny – złe zbiory prowadzą do gwałtownego wzrostu cen żywności. Z drugiej strony nieoczekiwanie dobre zbiory powodują znaczny spadek żywności. Przy niskiej elastyczności popytu przesunięcia krzywej podaży powodują duże wahania cen bez istotnej zmiany ilości sprzedanej.

CENA, POPYT I WARTOŚCI

Jeśli wysoka obniżka ceny (gdy popyt jest elastyczny) zwiększa sumę kosztów, a niska obniżka ceny (gdy popyt jest nieelastyczny) obniża tę kwotę, to niewątpliwie istnieje jakiś pośredni poziom cen . . zmniejszenie to nie wpływa na wydatki do kwoty, przy której elastyczność popytu jest równa -1.

INNE ZASTOSOWANIA CENOWE ELASTYCZNOŚĆ POPYTU

Taryfy metra. Jeśli mamy elastyczność popytu, wiemy, w którym kierunku należy zmienić taryfy, aby zwiększyć zyski z metra. Popyt na podróże metrem jest elastyczny cenowo, więc wzrost opłat za przejazd zmniejsza kwotę przychodów dla metra. Metro powinno zmniejszyć liczbę biletów, aby zwiększyć swoje przychody. Jeżeli z drugiej strony popyt na podróże był nieelastyczny, należy podnieść opłaty.
Pierwszy „szok naftowy”

W latach 1973-197 kraje OPEC

czterokrotnie zwiększyły cenę ropy. Popyt na ropę był wówczas bardzo nieelastyczny, około -0,1 Użytkownicy ropy mieli bardzo ograniczone możliwości zastąpienia jej innym surowcem. Zamrożenie plantacji kawy. Zamrożenie w 1977 r. w Brazylii, największym na świecie producencie kawy, spowodowało zmniejszenie podaży. Ceny kawy znacznie wzrosły Jeśli popyt jest nieelastyczny, suma kosztów i przychodów ze sprzedaży wzrasta wraz ze wzrostem cen. Zamiast mrozu, który uderzył w producentów kawy, dobrze im to zrobił. Ten przykład pokazuje znaczenie gustu konsumenta Rolnicy, gdy plony zawodzą

Oznacza to, że jeśli popyt na niektóre produkty rolne jest nieelastyczny, dochody rolników
mogą być wyższe w latach złych zbiorów niż w latach dobrych. Dlaczego rolnicy nie mogą się dogadać jak kraje OPEC? Zmniejszenie podaży leżałoby we wspólnym interesie producentów. Jeśli jednak pożar zniszczy część zbiorów indywidualnego rolnika, ucierpi tylko ten rolnik. Zasady jednego rolnika mogą nie mieć zastosowania do upraw. Również prawa mające zastosowanie do ogółu społeczeństwa nie muszą odnosić się do każdej jednostki oddzielnie. Producent zboża ma bardzo elastyczny popyt, ponieważ kupujący mogą kupić to samo ziarno od innych rolników (chyba że jest to monopol).

W krótkim i długim okresie:

Cenowa elastyczność popytu zależy od tego, jak długo konsumenci mają czasu na dostosowanie swoich wzorców konsumpcji do zmieniających się cen. (np. gwałtowny wzrost cen ropy w latach 1973-197
zaskoczył wiele rodzin nowymi, ale paliwooszczędnymi samochodami. Reakcją powinien być wzrost zainteresowania mniejszymi samochodami. Ale nie każdy mógł sobie pozwolić od razu na zakup mniejszego samochodu.

W związku z tym popyt na benzynę okazał się mniej elastyczny

W dłuższej perspektywie użytkownikom samochodów udało się obniżyć zużycie paliwa w znacznie wyższym stopniu niż było to możliwe natychmiast) Cenowa elastyczność popytu jest niższa w krótkim okresie i wyższa w długim okresie. (wyjątek: nałogowi palacze nie są w stanie ograniczyć palenia z powodu wzrostu cen papierosów) Jak długi jest „długi okres”? Krótki czas – zaraz po zmianie ceny. Długi okres — czas potrzebny kupującym na pełne dostosowanie się do zmian cen. Długość tego okresu zależy od rodzaju procesów dostosowawczych.

Polityka pieniężna prowadzona była w warunkach konsensusu co do sposobu funkcjonowania gospodarki i związanej z tym roli banku centralnego. Kryzys zapoczątkowany na rynku amerykańskim postawił jednak pod znakiem zapytania część rozwiązań stosowanych w polityce monetarnej. Wśród bankierów centralnych i w kręgach akademickich nasiliła się dyskusja na temat nowych wyzwań stojących przed tymi pierwszymi. Dyskusja ta prowadzona była wielowątkowo, można jednak wyodrębnić dwa jej nurty. Pierwszy dotyczył bieżących działań banku centralnego.

Skupił się na awaryjnych instrumentach polityki pieniężnej,

które były wykorzystywane ze względu na nieskuteczność polityki stóp procentowych. Tu również pojawiły się pytania o strategię wyjścia z operacji niestandardowych. Druga myśl dotyczyła kwestii strategicznych ram polityki pieniężnej. Pytano o zasadność realizacji strategii bezpośredniego celu inflacyjnego oraz o możliwe zmiany, które powszechnie uważano za najlepszy sposób realizacji polityki pieniężnej. Strategia ta została dostosowana do ram teoretycznych, które narzucały szczególny pogląd na gospodarkę i jej związki przyczynowo-skutkowe. Jednocześnie, w czasach po kryzysie gospodarczym, przydatność mechanizmów transferu pieniędzy, a tym samym dostosowanie do nich strategii, zaczęła być kwestionowana.

Pomimo lat kontrowersji, do tej pory nie nastąpiły rewolucyjne zmiany w polityce pieniężnej. Jednak rozwiązania wypracowane i wdrożone przed kryzysem ulegają zmianie. Debata na temat optymalnych opcji toczy się na kilku poziomach. Z drugiej strony, w nowoczesnych gospodarkach widać wprowadzane zmiany w polityce pieniężnej. Niniejszy numer „Zeszytów Naukowych Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu” prezentuje istotne wątki badań nad polityką pieniężną prowadzonych przez młodych naukowców.

Koniec XX w. upłynął w bankowości centralnej pod znakiem pewnej stabilności w podejściu do realizacji strategii polityki pieniężnej. Współczesna polityka monetarna jasno określiła swój cel w postaci stabilności cen, w dalszym ciągu utrzymując, że odpowiada on niskiej i stabilnej inflacji. Ówczesna pewność naukowców i praktyków bankowości centralnej opierała się na przeświadczeniu o znalezieniu recepty na prowadzenie optymalnej polityki pieniężnej. Tym złotym standardem okazała się strategia bezpośredniego celu inflacyjnego (BCI), z której korzysta obecnie w 26 krajach. Kryzys lat 2007-2009 obnażył luki w systemie bankowym i polityce banku centralnego (BC). Jedni badacze upatrują przyczyn tej sytuacji w założeniach omawianej strategii, inni w jej mniej lub bardziej nieefektywnej realizacji.

Określił tę sytuację, prawdopodobnie z pewną przesadą, jako złamanie pewnego paradygmatu
leżącego u podstaw obecnej polityki pieniężnej. W tych warunkach stopniowo wyłaniały się założenia polityki makrostabilności i coraz częściej pojawiały się komentarze na temat dodania celów dodatkowych. Frank Smets na konferencji zorganizowanej w Banku Szwecji. Podsumował badania na ten temat i podzielił je na „trzy poglądy na politykę monetarną i stabilizacyjną makro”. Pierwszy, tzw. Zrewidowany konsensus Jackson Hole zalecał pozostawienie ram polityki pieniężnej zasadniczo bez zmian. Drugi, skłaniający się do wiatru, dotyczył ustalenia drugiego celu polityki pieniężnej – stabilności finansowej
– oraz poszerzenia horyzontu docelowego. Trzecia pozycja wymagała realizacji dwóch odpowiadających sobie celów – stabilności cen i stabilności finansowej.

Najważniejszym krokiem opisanym w licznych opracowaniach

w latach 2009–2013 jest kwestia zmiany samej strategii polityki pieniężnej. Rozważane systemy nazywane są strategiami alternatywnymi strategii BCI. Ich „przemiana” nie jest rozumiana jako ekstremalna zmiana w sposobie myślenia, ale jako zmiana pewnych założeń na jego temat. Dlatego badacze nie odrzucają wszystkich aspektów strategii BCI. Jego obecna struktura nie jest czysto teoretyczna przełożona na praktykę, ale właśnie pojawiła się w praktyce. Jego indywidualne cechy wykształciły się jednak prawie trzydzieści lat. Strategia ta została zdefiniowana poprzez stworzenie określonych ram instytucjonalnych, takich jak niezależność i odpowiedzialność BC, a także organizacyjne i formalno-prawne określenie celu politycznego, cel inflacyjny, przejrzystość, komunikacja ze społeczeństwem. – elementy te są nadal aktualne w koncepcji polityki pieniężnej. Alternatywność natomiast odnosi się do wyznaczonych celów. Tym samym w toku wielu dyskusji zaczyna pojawiać się innych administracji, m.in strategia sterowania poziomem cen (price level targeting – PLT).

Celem niniejszego artykułu jest określenie współczesnych ram strategii PLT. Charakterystyki tego reżimu zostały wyłonione na podstawie dwóch obszarów, których elementem łączącym jest odniesienie do strategii BCI. Pierwszym są doświadczenia we wdrażaniu strategii PLT w Szwecji w latach 1931-1937 – przed wyłonieniem się strategii BCI, a drugim badania modelowe wykonywane w Kanadzie – w okresie następującym po odpowiednio długiej realizacji strategii BCI.

Kalendarz ekonomiczny

Artykuł składa się z pięciu części. W pierwszej części przedstawiono przesłanki do ponownego
badania możliwości realizacji strategii PLT i jej powiązań ze strategią BCI. W drugiej części krótko opisano podstawowe założenia zarządzania poziomem cen. W kolejnych dwóch częściach autor przedstawia strategię PLT wdrożoną w Szwecji w latach 30. oraz nowe podejście do systemu wypracowanego po kryzysie finansowym. Ostatnia część art. zawiera implikacje dla dzisiejszej polityki pieniężnej

Poniżej znajdują się dwie wybrane definicje strategii BCI sformułowane przez Frederica Miszkina w 2000 i 2011 roku. Pierwsza z nich stwierdza, że ​​pełna wersja strategii BCI obejmuje realizację pięciu najważniejszych elementów polityki pieniężnej: mediów ilościowych. – dojrzały cel inflacyjny; Zobowiązanie instytucji BC do utrzymania stabilności cen jako kluczowego celu polityki pieniężnej; podejmować decyzje dotyczące instrumentów polityki pieniężnej w oparciu o szeroki zakres wielowymiarowych informacji; zwiększenie przejrzystości i odpowiedniego informowania opinii publicznej i rynku jednostek certyfikujących o celach, zadaniach i decyzjach instytucji finansowych; oraz zwiększenie odpowiedzialności BC jako instytucji demokratycznej odpowiedzialnej za cele. Definicja z 2011 roku dodaje drugi, szósty postulat dotyczący stabilności finansowej. Ostatecznie strategia DIT polega na osiągnięciu celu inflacyjnego, a BC bierze odpowiedzialność za osiągnięcie tego celu.

Jego pomyślne wdrożenie opiera się na sześciu filarach konstrukcyjnych: brak innych kotew nominalnych ; zobowiązanie instytucjonalne do utrzymania stabilności cen i osiągnięcia celu inflacyjnego; niezależność instrumentów BC; większa przejrzystość polityki pieniężnej poprzez komunikację ze społeczeństwem; brak kontroli skarbowej ; oraz bezpieczny i zdrowy system finansowy. Obie definicje podkreślają podejście do strategii BCI jako swoistego organizacyjno-instytucjonalnego układu odniesienia (tzw. framework).

Wspomniani badacze potwierdzają rozwój strategii BCI

w kierunku najbardziej elastycznego systemu oraz wzmocnienie jego formalnych i organizacyjnych ram w celu zapewnienia przejrzystości, demokratycznej rozliczalności, niezależności i interakcji ze środowiskiem BC. F. W swoim artykule z 2011 roku Monetary Policy Strategy: Lessons from the Crisis, Mishkin wymienił pięć czynników, które zmieniły sposób myślenia od czasu kryzysu finansowego. Wymagania te dotyczą: wpływu rozwoju sytuacji w sektorze finansowym na działalność gospodarczą ; założenia, że ​​makroekonomia jest wysoce nieliniowa; problem ZLB; wysokie koszty kryzysu finansowego ; a stabilność cen nie gwarantuje stabilności finansowej. Badacze i praktycy bankowości centralnej szukają odpowiedzi na problem zerowej stopy procentowej w alternatywnych strategiach celu.

W omówieniu tematu wymieniane są dwa systemy:

strategia zarządzania poziomem cen (PLT) oraz strategia nominalnego produktu krajowego brutto (NGDP). W PLT cel inflacyjny zostaje zastąpiony celem w postaci stabilnego poziomu cen, natomiast w strategii NGDP (nominalny cel PKB lub nominalny cel dochodowy) domyślnym celem jest nominalny PKB. Rysunek 1 pokazuje różnicę między strategiami BCI a strategiami alternatywnymi. Od lat 90. Szwecja wdrożyła strategię celu inflacyjnego, która ewoluuje w system możliwie najbardziej elastyczny.

Dyskusje nad strategią PLT wywodzą się z kryzysu finansowego w 2006 roku,

kiedy Kanada rozpoczęła szeroko zakrojone badanie jej efektywności i kosztów zmiany realizowanej strategii. Po prawie 80 latach strategia PLT zyskała popularność i dziś nieco różni się od swojej starszej wersji, a jej ramy organizacyjne i instytucjonalne są niemal identyczne ze strategią BCI. Aktualne badania modelowe strategii PLT skupiają się głównie na porównaniu jej ze strategią BCI. Nieco podobna sytuacja dotyczy strategii nominalnego PKB. pod koniec lat 90. W latach 80. przegrał bitwę ze strategią BCI.

Po kryzysie ponownie wrócił do popularności

Jego skuteczność jest badana w Stanach Zjednoczonych i Nowej Zelandii. Ale ostatecznie z tych krajów nie zdecydowało się na jego wdrożenie, chociaż Bennett McCallum, Edward Nelson7 i Joshua Hendrickson8 uważają, że w latach 90. Fed realizuje strategię podobną do stabilizowania nominalnego wzrostu PKB.